Rozdział trzynasty. Randka cz. I

Wszystko wydawało się takie nierealne. Wróciłam do domu bez pożegnania z nikim i położyłam się do swojego łóżka otępiała. Pamiętam jeszcze, że przed snem wystukałam wiadomość do Michelle i Victorii, informując je o wszystkim co wydarzyło się na imprezie. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

Musiałam mocno spać, bo kiedy mój senny umysł połączył się ze świadomością zauważyłam Michelle i Victorię siedzące w nogach mojego łóżkach. Nie zorientowały się, że się obudziłam, bo za bardzo zajęte były rozmową.

- Ona nie może spotkać się z Niallem – szeptała Victoria, pochylając się nad Michelle. Dobrze wiesz, że to tak, jakby przyznała głośno, że chłopak może z nią sobie pogrywać jak chce, a ona i tak się z nim zgodzi.

- Każdy zasługuję na drugą szansę…

- Ale nie w taki sposób! Nie mógł do niej podejść i jej przeprosić?! Musiał zgrywać palanta? – Victoria machnęła dłonią z oburzeniem.

- Jak sama zauważyłaś, zgrywanie miłego gościa nie przyniosło efektów, więc może zmienił taktykę? – Michelle wzruszyłam ramionami, uśmiechając się przepraszająco. Odkaszlnęłam, żeby zwrócić na siebie uwagę przyjaciółek. Obie popatrzyły się na mnie w tej samej chwili.

- No, w końcu wstałaś! – wykrzyknęła Victoria, marszcząc brwi. – Ile można spać?!

- Już, spokojnie. – Zaśmiałam się i podparłam na łokciach, żeby ulokować się w pozycji siedzącej na łóżku. – Która jest?

- Prawie dwunasta – mruknęła Michelle, zerkając na zegarek w komórce. – Nie tak źle, jak na pierwszy dzień wakacji.

Brunetka posłała mi oczko i uśmiechnęła się porozumiewawczo. Dobrze wiedziałam, że od dawna stała po stronie Nialla i chciała, żebym z nim jeszcze raz porozmawiała, wiec wydarzenia z wczorajszej imprezy wyraźnie ją cieszyły. Ja miałam teraz mieszane uczucia.

Spędziłyśmy okrągłe trzy godziny dyskutując nad tym, czy powinnam spotkać się wieczorem z Niallem i choć Victoria miała kilka mocnych argumentów przeciwko, od początku czułam, że rozmowa jest dość przesądzona. Michelle zarażała optymizmem, a ja byłam podatna na wszelkie namowy. W końcu dziewczyny zaczęły przeglądać moją szafę w poszukiwaniu czegoś, co mogłam dzisiaj założyć. Z żalem stwierdziłam, że w mojej szafie nie ma ani jednej czarnej sukienki, która pasowałaby na wieczorne wyjście.

W końcu pogodziłam się z faktem, że nie spełnię życzenia Nialla co do małej, czarnej, seksownej sukienki i wybrałam wąską spódnicę z wysokim stanem i luźny top. Nic szczególnego, ale miałam nadzieję, że wystarczy. Z drugiej strony, pokazywałam przecież jaka jestem niezależna, ignorując instrukcje Nialla na temat mojego stroju. Nikt nie będzie mi mówić co mam nosić!

- Tylko tam na niego uważaj, okay? – Victoria wciąż patrzyła się na mnie niepewnie, jakby nie wierzyła, że dzisiejszy wieczór może zakończyć się czymkolwiek dobrym.

- Przecież już się z nim spotykałam sam na sam i wszystko było w porządku – zapewniłam ją, uśmiechając się pokrzepiająco. Victoria skrzyżowała ręce na piersi i jeszcze raz przyjrzała się mojej spódnicy, pewnie oceniając jej długość. Prychnęłam śmiechem i usiadłam na łóżku koło Michelle, która właśnie logowała się na tumblra.

- Vicky ma rację – mruknęła Michelle, gapiąc się w ekran. – Uważaj na siebie. Nie bierz napojów od nieznajomych, nie wdawaj się w bójki i zawsze trzymaj prezerwatywę w portfelu… tak na wszelki wypadek.

Chciałam uderzyć ją w głowę zanim dokończyła ostatnie zdanie, ale zrobiła szybki unik i przeturlała się na drugą stronę łóżka. W końcu nawet Victoria odzyskała dobry humor i z uśmiechem życzyła mi udanej zabawy, kiedy obie opuszczały mój dom około szóstej po południu.

Niall przyjechał idealnie na czas dużym, czerwonym Range Roverem. Przez dobrą minutę stałam w oknie i przyglądałam się mu z niemym zachwytem, a gdy chłopak wysiadł z auta, podbiegłam do drzwi, żeby je otworzyć. Uśmiechnął się do mnie na powitanie.

- Cześć, żuczku. – Chciałam przekręcić oczami w wyrazie irytacji, ale coś mi podpowiadało, żeby teraz nie igrać z nastrojami Nialla. W jego zachowaniu nastąpiła wyraźna zmiana od czasu dnia wyścigów. – Miałaś założyć czarną sukienkę...

- Ciebie też miło widzieć – mruknęłam z sarkazmem i wyszłam z domu, zamykając za sobą drzwi. Niall złapał moją dłoń i zaprowadził mnie do samochodu, jakbym zaraz miała mu uciec sprzed nosa niczym rozbrykany sześciolatek.

Usiadłam z przodu na miejscu pasażera i zapięłam pasy. Chociaż zdążyłam się już przekonać o zdolnościach Nialla w jeżdżeniu na dwóch kółkach, nie wiedziałam jak radzi sobie z prowadzeniem samochodu. Więc wolałam zachować wszelkie środki ostrożności.

Przez całą drogę nie mogłam powstrzymać się od zerkania na Nialla. Pierwszy raz widziałam go ubranego w ten sposób – marynarka, koszula i wąskie spodnie. Zazwyczaj zakładał luźniejsze rzeczy, ale w takim wydaniu zdecydowanie bardziej mi się podobał. Spojrzał na mnie z krzywym uśmiechem, kiedy zorientował się, że mu się przyglądam, więc odwróciłam wzrok speszona. Prowadził całkiem dobrze i po pewnym czasie odprężyłam się w swoim fotelu i zaczęłam oglądać widoki za oknem. Zbliżaliśmy się do centrum miasta.

- Gdzie jedziemy? – zapytałam, stresując się, że Niall przypadkiem mógł wybrać restaurację mojego ojca na miejsce naszej pierwszej randki.

- Niespodzianka – mruknął Niall, wpatrując się w zatłoczoną jezdnię. Przed nami utworzył się niezły korek, mimo, że było już po godzinach szczytu. – Ale powinno ci się spodobać. Jakiej muzyki słuchasz?

- Hm? – odwróciłam głowę w jego stronę, zaskoczona pytaniem. – A, różnej… Trochę rocka, trochę popu, czasami czegoś cięższego.

- Co myślisz o alternatywie?

- Jest w porządku – powiedziałam, chociaż nigdy tak naprawdę nie myślałam o przesłuchaniu jakiegoś albumu z muzyką alternatywną. Zastanawiałam się, po co Niall zadaje mi te pytania, po czym stwierdziłam, że wolę jednak mieć niespodziankę. – A ty? Czego słuchasz?

- Oh, wszystkiego. – Niall uśmiechnął się, zerkając na mnie. – Od klasycznego rocka po hip hop.

Pokiwałam głową z uznaniem.

- Jesteśmy – powiedział i wyciągnął kluczyki ze stacyjki. Rozejrzałam się. Staliśmy przed małą restauracją o delikatnych, kwiatowych dekoracjach wystawionych przed lokalem. Byłam pewna, że kiedyś już mijałam ją, przechodząc okolicznymi uliczkami, ale nigdy nie zajrzałam do środka, bo wydawała mi się za droga nawet z wyglądu.

W środku każdy stolik, każde krzesło, a także każdy wazon i serwetka na stole były zachowane w czarno-białej kolorystyce. Przez chwilę poczułam się, jakbym weszła do staromodnego filmu i spodobała mi się ta koncepcja. Oczami wyobraźni widziałam kobiety w idealnie ułożonych fryzurach, stojące przy wypolerowanym barze po lewej, zabawiane przez mężczyzn w mundurach. A potem zorientowałam się, że właśnie taką sytuację przedstawia obraz nad naszym stolikiem, do którego zaprowadził nas kelner.

Zastanawiałam się, jakim cudem Niall znalazł tak poważne miejsce ze swoim wybuchowym charakterem i pomysłami godnymi szaleńca. Obserwowałam jak bierze kartę i przygląda się jej przez chwilę.

Zorientowałam się, że wszystkie stoliki wokół nas są już zajęte i wszyscy przyglądają się nam ukradkiem z zainteresowaniem, jakby para nastolatków była jakąś wielką atrakcją w takim miejscu. Miałam ochotę prychnąć śmiechem.

- Co zamawiasz? – zapytał się mnie Niall. Drgnęłam i przestałam rozglądać się wokoło, skupiając wzrok na nim. Wzruszyłam ramionami.

- Ty wybierz za mnie. Utrzymajmy wszystko w starym stylu. – Uśmiechnęłam się delikatnie, a Niall posłał mi ten swój klasyczny uśmiech złego chłopca, za którym tak bardzo tęskniłam. Oczywiście nie mogłam powstrzymać się przez przybraniem koloru dojrzałej poziomki na chwilę.

Niall zamówił dla nas po jednym daniu i popatrzył mi się prosto w oczy, gdy tylko odszedł od nas kelner. Przez chwilę zapomniałam jak używać płuc.

- Pięknie dzisiaj wyglądasz – powiedział, przyglądając się mi. Z dziwnym względów zaczęłam cieszyć się, że dzieli nas cały stolik, bo Niall wyglądał teraz na kogoś, kto nie zawahałby się sprawdzić, czy również dobrze smakuję. O Boże. Czy ja naprawdę o tym pomyślałam?!

Wtedy drzwi restauracji otworzyły się i do środka wszedł nie kto inny, a sama Suzanne. Westchnęłam, zaciskając usta w wąską linię. Niall podniósł rękę w odpowiedzi, gdy dziewczyna mrugnęła do niego zalotnie. W myślach powtarzałam jak mantrę, że nie jestem zazdrosna.

- Coś się stało? – zapytał Niall, trafnie odczytując moją minę.

- Nic – mruknęłam, odwracając spojrzenie.

- Nienawidzę, gdy dziewczyny to robią.

- Co?

- Nic.

Zaśmiałam się. Niall wydął usta, udając, że się na mnie obraża, więc wyciągnęłam rękę i złapałam jego nadgarstek, zwracając na siebie jego uwagę. Od razu popatrzył się na moja dłoń na swojej skórze, więc cofnęłam ją.

- Przepraszam – powiedziałam, wciąż rozbawiona.

- W porządku. Po prostu powiedz mi, o co chodzi?

- W sumie, to naprawdę o nic. Po prostu… - zawahałam się. Nie chciałam by Niall wiedział o moim problemie z Suzanne, a z drugiej strony postanowiłam być z nim szczera. W końcu wypuściłam głośno powietrze i powiedziałam: - Może po prostu jestem trochę zazdrosna.

- O co? – Blondyn wyglądał na zaskoczonego.

- Raczej o kogo – poprawiłam go.

Niall zerknął w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stała Suzanne.

- Naprawdę, już nie masz lepszych powodów do zazdrości? – Przekręcił oczami i prychnął.

- Na przykład jakich?

- Na przykład mogłabyś być zazdrosna o mój idealny wygląd i to, jaki jestem przystojny. – Podniósł jedną brew i puścił do mnie oczko. Wybuchłam niekontrolowanym śmiechem. – Poza tym mam niesamowitą osobowość i całkiem niezły kaloryfer. Chcesz zobaczyć?

Udał, że sięga pod koszulę, by ją podnieść, ale złapałam jego rękę i powstrzymałam go przed dalszymi ruchami. Przez cały czas nie mogłam opanować śmiechu.

- No i jesteś całkiem skromny – powiedziałam, próbując złapać oddech.

- Skromność to moje drugie imię!

- Pewnie wszystkie dziewczyny ci to mówią… - mruknęłam i chociaż starałam się zachować zabawny ton, nagle zdałam sobie sprawę z prawdy. On naprawdę był atrakcyjny dla wielu dziewczyn.

- Jasne, że tak.

Kelner podał nam talerze z grillowanym kurczakiem i warzywami. Wyglądało to całkiem smacznie.

- Znowu zrobiłaś się jakaś cicha – zauważył Niall i dotknął mojej dłoni pod stolikiem.

- Dużo miałeś tych dziewczyn, prawda? – Zadałam pytanie, które męczyło mnie chyba od początku naszej znajomości. A przynajmniej od kiedy usłyszałam o fantazjach nastolatek na temat Nialla.

- Przepraszam za swoją przeszłość – mruknął Niall i nawet kiedy się na niego popatrzyłam, nie wiedziałam, czy próbował obrócić sytuację w żart, czy wręcz przeciwnie, zachowywał śmiertelną powagę. W każdym razie uznałam, że potwierdził moje obawy. – Może nie grozi mi już śmierć jako prawiczek, ale… Jude, to było kiedyś. – Pochylił się, żeby popatrzeć mi w oczy nad stolikiem, ale uparcie unikałam jego spojrzenia. Żałowałam, że w ogóle zaczęłam ten temat.

- Tak, wiem. Jasne. Rozumiem… - Stwierdziłam, że za dużo mówię, więc po prostu zamilkłam.

- Żuczku. – Niall próbował zwrócić moją uwagę. – Hej, żuczku… Jude. – Podniosłam wzrok. – Czego dokładnie się boisz?

- Że będziesz ode mnie oczekiwać rzeczy, na które nie czuję się gotowa… - mruknęłam, grzebiąc widelcem w talerzu.

Ku mojemu zaskoczeniu Niall zaczął śmiać się pod nosem.

- Spodziewałaś się, że będę próbował zaciągnąć cię do łóżka, czy coś? – Nie mógł opanować morderczo seksownego uśmiechu, który sprawiał, że zapominałam słów.

- No… może nie od razu zaciągnąć do łóżka… - pogubiłam się w swoim zażenowaniu. Ta rozmowa zaczynała być coraz dziwniejsza. – Ale, wiesz już na przykład co cię… pociąga. Czy coś… - próbowałam powiedzieć to takim samym tonem jak on, ale gardło miałam ściśnięte z nerwów.

- Jude… czasami naprawdę trudno cię zrozumieć. – Pokręcił głową, śmiejąc się cicho.

- Dobra. Może po prostu – popatrzyłam się na niego, szukając odpowiednich słów – nie jestem tak seksowna jak inne dziewczyny.

Powiedziałam to na jednym wydechu i od razu poczułam, że będę tego żałować, ale Niall tylko uśmiechnął się do mnie pobłażliwie i wziął moją rękę pod stołem. Myślałam, że po prostu będzie chciał ją ścisnąć, jak dobry wujek, czy inny pocieszny przyjaciel, ale on pociągnął ją w swoją stronę. Nie wiedziałam do czego dąży, więc posłałam mu niepewne, pytające spojrzenie.

- Mogę? – zapytał z tym swoim firmowym uśmiechem. Czy ktokolwiek był kiedyś zdolny mu odmówić?!

Położył moją dłoń na swoich spodniach. Nie na kolanie, ani też na biodrze. Poczułam pod palcami twarde wybrzuszenie i od razu cofnęłam dłoń. Wiem, że zachowałam się jak spanikowana dwunastolatka, ale nie byłam na to przygotowana. Na samą myśl, że Niall ukrywał pod stołem erekcję… Nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy uciekać. A może po prostu złożyć sobie gratulację?

- Okay, nie mam już żadnych pytań – mruknęłam cienkim głosem, zasłaniając oczy dłonią i uśmiechając się z zażenowaniem. Paliły mnie uszy i policzki, jakby ktoś przystawił mi głowę do ogniska. Usłyszałam chichot Nialla i chociaż z początku próbowałam zachować powagę, po chwili prychnęłam śmiechem i oboje zaczęliśmy razem głośno śmiać się z całej tej sytuacji.

CDN

___________________________________

Jeśli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach niech wpiszę się w zakładkę o nazwie 'Informowani', okay? 

Muszę zrobić trochę porządek tutaj, bo zaczynam się gubić :)

A tak poza tym, to dziękuję, za każdy komentarz! :***

(I przepraszam, jeśli kogoś uraziło/zawiodło zakończenie tego rozdziału. Chyba niezbyt odważna ze mnie pisarka...)