Rozdział dziesiąty. Zwycięzca, zwycięzca, przegrany.

Motory śmigały tak szybko, że nie potrafiłam rozróżnić pojedynczych osób jeżdżących na nich. Wiedziałam tylko, że chłopak w czarnym kasku i niebieskiej bluzie to Niall, a motor z wymalowanymi zielonymi płomieniami należał do Lou’ego.

Victoria i Michelle odnalazły mnie przy linii mety, gdzie czekałam na wyniki wyścigu. Przyszły i od razu zaczęły wypytywać mnie o rozmowę z Niallem, a gdy dowiedziały się o wszystkim, trudno było mi je uspokoić.

Wszystko co działo się na trasie wyścigu wyglądało naprawdę poważnie. Kierowcy pochyleni nad swoimi maszynami, by nabrać więcej prędkości, tłum wykrzykujący czyjeś imiona, opony poukładane wokół drogi, by pokierować uczestników. Zauważyłam, że wśród ludzi zebranych wokół nas znajdowały się dwie grupki. Jedna kibicowała Niallowi i jego kumplom, a druga jakiemuś Gregowi.

W pewnym momencie widok zasłoniło mi dwóch chłopaków, którzy wepchnęli się przed nas do pierwszego rzędu. Już miałam znacząco odchrząknąć, gdy rozpoznałam wśród nich kolegów Nialla.

- Słyszałeś, że Niall wygrał zakład? – Wysoki chłopak o kręconych włosach zagadnął mulata, który stał koło niego. Ten popatrzył się na niego zaskoczony.

- Jaki zakład?

- Pamiętasz jak kilka tygodni temu założył się z Louis’m, że wyrwie te dziewczynę, którą widzieliśmy w klubie? – wyszeptał konspiracyjnie loczek. Niestety, stałam za nimi i mimowolnie wszystko słyszałam. Spojrzałam na dziewczyny, Michelle wydawała się zafascynowana wyścigiem, ale Victoria posłała mi niepewne spojrzenie i przyjrzała się chłopakom przed nami.

- Ah, tak. To z nią się dzisiaj całował? – Mulat zerknął na kolegę, który pokiwał głową potwierdzająco. W oczach zebrały mi się łzy. A więc to wszystko, co robił Niall… to był tylko zakład?

Przełknęłam ślinę i spuściłam zaszklone oczy. Poczułam jak Victoria łapię mnie za rękę i ściska pocieszająco. W tym samym momencie przez metę przejechał zwycięzca, ale nawet nie zadałam sobie trudu, by sprawdzić kto nim jest. Wszyscy ludzie wokół nas zaczęli skakać i wrzeszczeć z radości. Chciałam zniknąć z tego miejsca. Chciałam wyparować.

Szybko starłam pojedynczą łzę, która spłynęła mi po policzku. Jak mogłam być tak głupia?! Jak mogłam uwierzyć, że mogę się naprawdę komukolwiek podobać? Dlaczego nie widziałam od początku, że Niall tylko ze mną gra? Czy te uśmieszki, te rozbawione spojrzenia, żarty, nic mi nie mówiły? Naprawdę byłam aż tak ślepa?!

A może desperacja przysłoniła mi oczywistą prawdę? Tak bardzo chciałam być kochaną, że w końcu zmyśliłam sobie coś, czego tak naprawdę nigdy nie było. Czy przypadkiem to nie tego tak bardzo się bałam, patrząc w oczy Nialla?

Wycofałyśmy się z tłumu. Dzielnie wstrzymywałam łzy, chociaż oczy piekły mnie niemiłosiernie. Ktoś krzyknął coś o naszych tyłkach mijając nas, ale został zgaszony przez ciętą ripostę Michelle i odszedł z obrażoną minął.

- Hej! Żuczku! – usłyszałam Jego głos i wzdrygnęłam się. Chociaż czułam, że Victoria ciągnie mnie do przodu, zatrzymałam się i obróciłam w miejscu, żeby stanąć twarzą w twarz z Niallem.

- Nie mów tak do mnie – powiedziałam znacznie ciszej, niż planowałam to zrobić w mojej głowie. Niall stanął przede mną z uśmiechem zwycięzcy.

- Pamiętasz o naszej umowie? Wygrałem…

- A co? Znowu się z kimś założyłeś? – warknęłam, tym razem wkładając całą swoją energię w napompowanie tych słów największą dawką jadu jaką miałam w zanadrzu. – A może tym razem postanowiłeś pójść odrobinę dalej, co? Może tym razem chcesz mnie przelecieć dla zakładu?!

Z każdym słowem krzyczałam coraz głośniej, aż w końcu wszyscy ludzie zebrani wokół nas zaczęli nam się przyglądać z zainteresowaniem. Niall stał jak sparaliżowany, a gdy dotarł do niego sens moich słów popatrzył na mnie z czystym przerażeniem w oczach. Michelle i Victoria stanęły za mną i prosiły mnie cicho, żebyśmy wracały już do domu, ale mnie ograną bojowy nastrój. Miałam ochotę wrzeszczeć na Nialla godzinami, wytłumaczyć mu w najmniej przyjemnych słowach, jakie znałam, jakim trzeba być idiotą, żeby zakładać się o takie rzeczy z kumplami. Jak bardzo boli świadomość, że tak naprawdę jest się tylko marionetką w czyjejś grze.

- Ale to nie tak… - zaczął, a ja prychnęłam śmiechem, patrząc się w jego niebieskie oczy, w których nie było już nic z tego pewnego siebie gościa sprzed kilku godzin.

- Co ‘nie tak’? Nie założyłeś się z nikim? – warknęłam.

Niall spuścił oczy na podłogę. Zrobiłam krok do tyłu, co spotkało się z westchnieniem ulgi Michelle i Victorii.

- Przepraszam, ja… - zaczął, ale pokręciłam głową, przerywając mu.

- Jeśli nie masz zamiaru powiedzieć mi teraz, że to wszystko to jakieś jedno, wielkie nieporozumienie, to przykro mi, ale nie mam ochoty cię słuchać – mruknęłam i odwróciłam się, ale momentalnie poczułam palce Nialla oplatające mój łokieć. Victoria posłała mu mrożące krew w żyłach spojrzenie.

- Mam zamiar powiedzieć ci całą prawdę! Proszę cię, daj mi minutę i wszystko ci wytłumaczę – powiedział błagalnym głosem, zaskakując mnie tym tak bardzo, że mimowolnie zwolniłam kroku. Niall Horan prosił mnie o coś?

- Słucham.

- Naprawdę? – Michelle wyglądała na bardziej zaskoczoną od Nialla po moich słowach. Popatrzyłam znacząco na swoje przyjaciółki, modląc się, by nie zadawały żadnych pytań, bo nie znałam na nie odpowiedzi. Po prostu chciałam jeszcze przez kilka sekund posłuchać Nialla, zanim dotrze do mnie jak bardzo mnie ośmieszył, całując mnie przed wszystkimi jego kolegami.

Michelle i Victoria odeszły na kilka kroków z obrażonymi minami, ale wiedziałam, że zrozumieją i nie będą się na mnie długo gniewać. Bądź co bądź były moimi najlepszymi przyjaciółkami.

- Jude… - zaczął Niall. – Naprawdę uważasz, że byłbym do tego zdolny? Pokazywałbym ci moje ulubione miejsca, stał pod twoim domem jak debil? Wszystko dla zakładu…?

- Nie – powiedziałam, a Niall po raz drugi popatrzył się na mnie zaskoczony. Pewnie nie spodziewał się, że tak łatwo ze mną mu pójdzie. – Naprawdę wierzę, że to wszystko robiłeś szczerze i to jest właśnie najgorsze. Nie potrafię stwierdzić, kiedy mówisz prawdę, a kiedy kłamiesz.

- Mówię prawdę! Założyłem się z Louis’m ale całkiem o tym zapomniałem! – Niall podniósł głos, skuliłam się w sobie i spuściłam oczy na swoje stopy. To on miał się teraz kulić przede mną, dlaczego więc znowu czułam się przy nim taka mała?! – Poznałem cię lepiej i chciałem spędzać z tobą więcej czasu… z własnej woli. Lou przypomniał mi o tym idiotycznym zakładzie dzisiaj, tuż przed rozpoczęciem wyścigu.

- Nie lubię kiedy ktoś mnie okłamuję… - wyszeptałam patrząc się na własne buty, bo bałam się, że głos może mi się załamać w każdej chwili.

- Nie chcę cię okłamywać! – powiedział ostro Niall, biorąc moją głowę w obie dłonie i zmuszając mnie, żebym popatrzyła się mu w oczy. Poczułam pojedynczą łzę spływającą po moim policzku. Blondyn popatrzył się na nią przestraszony. – Proszę cię, nie płacz. Nie przeze mnie…

Starł łzę kciukiem i znów posłał mi błagalne spojrzenie.

- Przepraszam, Jude. Przepraszam – wyszeptał, opierając swoje czoło o moje. Chciało mi się płakać, ponieważ część mnie podpowiadała mi, ze blondyn znów tylko sobie ze mną pogrywa, ale ta druga część, znacznie większa i silniejsza, uparcie wmawiała mi, że Niallowi zależy.

Przez dłuższą chwilę staliśmy w milczeniu, złączeni ze sobą czołami, nieruchomi. Patrzyłam jak słone łzy spadają na podłogę pomiędzy nami i nie mogłam zrozumieć, dlaczego wciąż nie powiedziałam mu, żeby mnie zostawił.

- Niall… – odezwałam się w końcu cicho. Chłopak drgnął, ale gdy popatrzyłam się na niego, oczy miał zamknięte, a jego czoło przecinały pojedyncze zmarszczki, jakby właśnie prowadził prywatną walkę z samym sobą w swojej głowię. – Muszę już iść.

Blondyn otworzył oczy i odsunął twarz od mojej na kilka centymetrów.

- Zobaczymy się jeszcze? – zapytał, patrząc się mi w oczy. Zawahałam się.

- Nie. – Odwróciłam wzrok, zbyt tchórzliwa, żeby zmierzyć się z jego spojrzeniem.

- Jude…

- Wygrałeś dzisiaj wyścig, idź świętować to z przyjaciółmi – wyszeptałam, patrząc się na odległy tłum, który zbierał się wokół linii mety. Wszyscy czekali na Nialla, zwycięzcę.

- Co z tego, że wygrałem głupi wyścig, skoro przegrałem coś znacznie ważniejszego – powiedział cicho, starając się złapać moje spojrzenie. Bezskutecznie. – Przyjdź na tamto wzgórze, gdzie zabrałem cię pierwszego dnia, jutro o ósmej. Proszę cię…

Moje mięśnie zadecydowały za mnie. Zanim Niall skończył mówić, złożyłam na jego ustach długi, pożegnalny pocałunek i odeszłam. Odeszłam, bo wiedziałam, że jeśli zostanę, zostanę na zawsze.

_________________________________________

Powiedźcie szczerze: Podobało się?

Bo ja już sama nie wiem, czy to wszystko idzie w dobrym kierunku...