Rozdział dziewiąty. Coś na szczęście

- Na pewno nie przesadziłam z makijażem? – Zerknęłam w boczne lusterko samochodu zaparkowanego przed domem moich sąsiadów, gdy razem z Victorią i Michelle przechodziłyśmy koło parkingu.

- Eye-liner to nie przesada, połowa dziewczyn maluje się tak przecież do szkoły – powiedziała Victoria i uśmiechnęła się do mnie. – Ślicznie wyglądasz.

Popatrzyłam na swoje dżinsowe spodenki i zmarszczyłam brwi, nie powinnam odkrywać nóg. Moja skóra była biała jak papier i pełna czerwonych śladów po ugryzieniach komarów. Cena nocnych wycieczek do lasu i spania przy otwartym oknie. Do torebki, którą miałam zawieszoną na ramieniu, włożyłam bluzę Nialla.

Victoria prowadziła nas do miejsca, w którym miało się odbywać całe wydarzenie. Idąc, zastanawiałam się, jak będzie teraz wyglądać moja rozmowa z Niallem. Czy łączyło nas już coś więcej, czy może nadal jesteśmy dla siebie obcy? Czy wszystko co chłopak do tej pory robił, przejażdżki motorem, pokazywanie mi tych pięknych miejsc, próba pocałunku, czy to cokolwiek dla niego znaczyło? Jaki, tak naprawdę, był Niall Horan?

- Dziewczyny… ja nie chcę iść – powiedziałam nagle i stanęłam w miejscu.

- Co?! – oburzyła się Victoria.

- No chyba sobie żartujesz? Idziesz z nami i nie próbuj nawet się sprzeciwiać! – zagroziła mi Michelle i pociągnęła mnie za rękę. Jęknęłam i poczłapałam za nimi. Bałam się.

Nawet jeśli uda mi się porozmawiać z Niallem i wszystko pójdzie dobrze… to wciąż porywałyśmy się na coś  n i e l e g a l n e g o. A co jeśli przyjedzie policja? Moja mama mnie zabije jeśli dowie się, że znów miałam do czynienia z motocyklistami.

Z daleka słyszałam już odgłosy silników i ścieranych opon. Moje serce odbywało swój własny maraton na dwieście kilometrów wewnątrz mojej klatki piersiowej.

Wyszłyśmy na ulicę przepełnioną ludźmi i maszynami. Automatycznie rozejrzałam się wokoło, ale nie zauważyłam żadnej znajomej twarzy. No tak, prawdopodobnie większość moich znajomych nawet nie wiedziała, że takie wyścigi odbywają się w naszym mieście. To cud, że przez tak długi czas udało się zachować je z tajemnicy.

- Tam jest! – krzyknęła Victoria, przebijając się przez dźwięki odpalanych silników i wrzeszczących w ekscytacji ludzi. Popatrzyłam w kierunku, który wskazywała podbródkiem dziewczyna. Niall stał obok Suzanne i bruneta, średniego wzrostu, za nimi zbierała się cała grupa motocyklistów.

Przypomniałam sobie co mówiła mi kiedyś Victoria – Niall stał na czele gangu. Czy ci ludzie wyglądali na ‘gang’? Niekoniecznie, ale co ja tam wiem o życiu ulicy…

- Podejdziesz do niego? – zapytała się mnie niepewnie Michelle.

- Żartujesz sobie? – prychnęłam ze zdenerwowaniem. Ostatnie co bym zrobiła w tej chwili to zaryzykowanie rozmowy z Niallem, kiedy obok niego stał cały tłum jego znajomych. – Może sam mnie zauważy i podejdzie… - mruknęłam.

- A może ja znajdę jajo w lesie i wyhoduję z niego smoka?! – Victoria zużyła cały zasób ironii jaki wyznaczyła sobie na ten tydzień w jednym zdaniu. – NIALL!!!

Myślałam, że zapadnę się pod ziemię, kiedy cała grupa chłopaków po przeciwnej stronie ulicy odwróciła się w naszą stronę i posłała nam to rozbawione, to znów zdziwione spojrzenia. Odwróciłam się i próbowałam wcisnąć między żebra Michelle, ale jako zwykły, szary człowiek, nie byłam do tego zdolna. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię.

- Widzisz, mówiłam, że trzeba brać sprawy w swoje ręce – szepnęła Victoria. Wytknęłam głowę znad ramienia Michelle, żeby posłać jej mordercze spojrzenie, ale w tej chwili zauważyłam, że Niall idzie w naszą stronę uśmiechając się od ucha do ucha. Wszyscy jego znajomi przyglądali się całej sytuacji z zainteresowaniem. Na szczęście zdążyłam też zauważyć minę Suzanne… Tę satysfakcję odłożyłam sobie na później.

- Zabiję cię…

- Cześć żuczku! – zawołał Niall, podchodząc do nas i uśmiechając się. Moja wewnętrzna Ja warknęła coś w stylu ‘inaczej mam na imię’, ale na zewnątrz pozostałam niewzruszona na takie irytujące wykorzystanie mojego imienia. Jakby Jude kojarzyło się tylko i wyłącznie z Beatlesami…! Serio?!

- Cześć Niall – powiedziałam, wymuszając uśmiech, chociaż wszystkie mięśnie twarzy miałam zastygłe z nerwów. Wzdrygnęłam się, kiedy zobaczyłam jak Victoria ciągnie Michelle w stronę linii mety, zostawiając mnie samą z chłopakiem. – A wy gdzie idziecie?

- Eee… - Victoria zawahała się. – Tamta… tamta płytka w chodniku wygląda dość interesująco. Pójdziemy się jej przyjrzeć…

- Nigdzie nie pójdzie… - zanim dokończyłam zdanie, Victoria i Michelle zniknęły w tłumie. Posłałam Niallowi zakłopotany uśmiech, ale tylko popatrzył się na mnie rozbawiony.

- Miałaś kłopoty po naszym ostatnim spotkaniu? – zapytał uprzejmie. Sama nie wiedziałam, czy się o mnie martwił, czy po prostu był ciekawy.

- Troszeczkę… ogólnie skończyło się na tym, że jeśli mama jeszcze raz mnie z tobą zobaczy to prawdopodobnie mnie zabije, ale na pewno jej przejdzie po kilku dniach – uśmiechnęłam się do niego delikatnie, a potem przypomniałam sobie co leżało na dnie mojej torby. – Mam twoją bluzę!

- Oh, dzięki. – Chłopak wziął ode mnie część garderoby i przełożył ją sobie przez ramię.

- Będziesz się dzisiaj ścigać? – zapytałam, szukając wzrokiem jego motoru wśród tłumu po drugiej stronie ulicy.

- Tak – odetchnął z dumą. – Lou przygotowuje nasze motory.

- Często wygrywasz? – zapytałam, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu. Mimowolnie kręciłam ósemki ramionami, jak jakaś blondynka z amerykańskiej komedii.

- Tak. – Niall sparodiował mój tik i zaśmiał się. – Ale czasami potrzebuję czegoś na szczęście… - popatrzył się na mnie znacząco, podnosząc jedną brew.

- Skoro ma ci to pomóc wygrać… - odpłaciłam się Niallowi za małpowanie moich ruchów i również poniosłam jedną brew, ale kiedy zbliżył się, nie potrafiłam już tak precyzyjnie panować nad mięśniami.

Był tak blisko, że czułam jego perfumy jeszcze wyraźniej, niż kiedy nosiłam jego bluzę. Czułam paniczny strach przed patrzeniem się w jego oczy, więc po prostu skupiłam wzrok na jego ustach, aż w końcu nie mogłam już nawet patrzeć, więc po prostu przymknęłam powieki i czekałam. Czekałam, bo z satysfakcją przypomniałam sobie, że wyciszyłam telefon, więc nikt nie mógł nam teraz przerwać.

Jego miękkie usta spotkały moje. Wiem, że miał to być zwykły buziak na szczęście. Miał to być nic nieznaczący pocałunek, ale potem poczułam jego ręce na swojej talii i uświadomiłam sobie, że moje palce spoczywają na jego szyi i jakimś cudem to wszystko zaszło za daleko, a po chwili jego usta naparły mocniej na moje.

Uchyliłam delikatnie wargi i poczułam jego ciepły oddech. To nie był zwykły pocałunek. On wiedział to od początku, ja uświadomiłam to sobie, kiedy złączyły się nasze języki. Nikt nam nie przerywał, nikt nawet do nas nie podszedł. W całym, kilkusettysięcznym mieście byliśmy tylko my dwoje.

Po ostatnim, delikatnym zetknięciu się naszych ust, odsunęłam się od niego na pół kroku i uśmiechnęłam nieśmiało. Teraz jeszcze trudniej było mi patrzeć się w jego oczy, ale tym razem bałam się, że nie zobaczę w nich tego, czego się spodziewałam po namiętnym pocałunku. Nie zobaczę… uczucia.

Uniósł mój podbródek palcem wskazującym, a kciukiem przejechał po mojej dolnej wardze. Po całym ciele przeszedł mi dreszcz, kiedy patrzyłam na jego skupioną minę, gdy to robił. Nie wiem, czy patrząc na jego oczy widziałam uczucie, jakiego oczekiwałam, ale poczułam w sercu coś tak ciężkiego, że przez moment bałam się, że nie zdołam tego udźwignąć.

- Teraz to już musisz wygrać – szepnęłam, kiedy odsunął palce od mojej twarzy. Westchnął rozbawiony.

- No nie wiem… chyba musimy to powtórzyć – zaśmiał się i pochylił, żeby ponownie mnie pocałować, ale odskoczyłam na krok z niecnym uśmiechem na twarzy. Teraz ja chciałam nim trochę porządzić.

- Hmm, może jak wygrasz… - puściłam mu oczko. Niall przechylił głowę, ale wiedziałam, że podoba mu się ta gra. Uniósł lekko brwi i pokiwał głową z aprobatą.

- Nieźle sobie to wymyśliłaś – przyznał. – Ale pamiętaj, kto tu rządzi.

Zanim zdążyłam się odsunąć cmoknął mnie w usta i odszedł do grupki swoich znajomych, zostawiając mnie przegraną i zdezorientowaną. Kurcze, a już przez chwilę czułam, że mam nad nim kontrolę. Że Niall dał się złamać…

_________________________________________

KLIK

Bardzo chciałabym wam wszystkim podziękować za komentarze :* Wiem, że mój styl nie jest jeszcze idealny, a historia mogłaby być bardziej dopracowana, ale i tak jestem wam strasznie wdzięczna za każdą pozytywną opinię, bo nikt nie pomaga mi tak bardzo jak WY! :)