Rozdział ósmy. Bluza

Głośny dźwięk mojego dzwonka w telefonie wyrwał mnie z amoku w jakim przebywałam przez kilka ostatnich sekund. Otworzyłam oczy i ze szczerą skruchą popatrzyłam na Nialla. Był tak blisko mnie, że w każdej chwili mógł mnie pocałować, ale gdy tylko rozległ się sygnał telefonu, oboje podskoczyliśmy na swoich miejscach i odsunęliśmy od siebie.

- Przepraszam – wymamrotałam piskliwie, przeklinając w myślach osobę, która próbowała się do mnie dodzwonić. Jednocześnie wyciągałam z kieszeni dżinsów wibrujący telefon.

- To nic – burknął Niall, odwracając głowę i patrząc się gdzieś w dół, na podest amfiteatru. Był zły, ale próbował to ukryć.

Popatrzyłam na wyświetlacz i z przerażeniem rozpoznałam numer mamy. Zapomniałam zostawić jej notki z informacją o moim wyjściu. Pewnie zamartwiała się, gdzie się teraz podziewam.

- Słucham? – odebrałam szybko, zerkając na Nialla, który oparł się teraz plecami o kamień za sobą i wpatrywał w nocne niebo pomiędzy leśnymi drzewami.

- Gdzie ty się podziewasz? – Mama od razu wystrzeliła z pytaniem bez powitania. – Sąsiadka powiedziała, że widziała jak wyjeżdżasz gdzieś z jakimś chuliganem na motorze. I to nie pierwszy raz! Czy ja o czymś nie wiem…?

- Chuliganem? – powtórzyłam, zerkając z rozbawieniem na Nialla, również posłał mi zainteresowane spojrzenie, ale wzruszyłam ramionami z delikatnym uśmieszkiem. Niech teraz on się trochę pogłowi, o czym myślę. – Mamo, nikt już tak nie mówi…

- Ja tak mówię – przerwała mi mama. Musiała być naprawdę zła. Uśmiech od razu spełzł mi z twarzy. – Natychmiast wracaj do domu.

- Okay, już wyjeżdżamy – zapewniłam rodzicielkę i rozłączyłam się. – Przepraszam, ale muszę już wracać. Mama jest zła.

- Masz kłopoty? – zapytał Niall. Gdy na niego spojrzałam, oczekiwałam tego samego, łobuzerskiego uśmieszku, ale patrzył na mnie z zaciekawieniem i powagą. Kiwnęłam głową, chociaż sama nie byłam pewna, co czeka na mnie w domu. Jeszcze nigdy nie dałam mamie powodów, żeby była na mnie aż tak zła.

Nagle przypomniałam sobie, że telefon zadzwonił w momencie, w których Niall miał mnie pocałować i poczułam nutę żalu do własnej matki, że nie zadzwoniła chociażby minutę później.

- Odwieziesz mnie? – zapytałam niepewnie, wstając i otrzepując spodnie.

- Jasne. – Niall uśmiechnął się do mnie i zaprowadził do swojego motoru.

Jechaliśmy znacznie szybciej niż poprzednio. Tak, jakby Niall wiedział, że trzeba się śpieszyć i to mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło. Myślałam, że znów będzie sobie żartował, pojedzie naokoło, albo odwiezie mnie pod zły adres, ale on skręcił dokładnie w moją ulicę i zahamował przed moim domem cicho. Nie gasił silnika, a więc wiedziałam, że liczył na szybkie pożegnanie. Stanęłam obok motoru i popatrzyłam się na jego twarz w świetle latarni. Nie miał już żadnych zadrapań, jedynie kilka malutkich siniaków.

- Dziękuję za mile spędzony wieczór – powiedziałam, uśmiechając się od ucha do ucha. Niall odwzajemnił uśmiech.

- Musimy to kiedyś powtórzyć – mruknął.

Pobiegłam do domu, kiedy ruszył w kierunku centrum miasta, a po chwili zniknął za zakrętem w jednej z ciemniejszych uliczek między domami. W przedpokoju czekała na mnie mama.

***

Leżąc w swoim pokoju zastanawiałam się nad tym, kiedy ostatnim razem moja mama była tak zła na kogokolwiek. To było chyba jeszcze za czasów mieszkania z ojcem i męczenia się z jego pracoholizmem. Na kilka tygodniu przed rozwodem zawsze urządzała mu awantury, gdy przychodził po północy do domu i siadał w salonie, by jeszcze raz sprawdzić wszystkie dokumenty dotyczące restauracji. Potem nastał okres ciszy, podczas której żadne z nich nie odzywało się słowem do drugiego, aż w końcu, pewnego słonecznego, letniego poranka, mama weszła do mojego pokoju i powiedziała, że tatuś już nie będzie mógł z nami mieszkać, bo postanowił ożenić się z własną restauracją.

Przykre.

Splotłam ramiona na piersi i wtedy uświadomiłam sobie coś, co sprawiło, że moje serce zatrzymało się na moment. Wciąż miałam na sobie bluzę Nialla. Tą samą, granatową bluzę z kapturem, którą dał mi w lesie kilka godzin wcześniej.

Ale jak miałam mu ją oddać, skoro mama powiedziała, że jeśli jeszcze raz go zobaczy pod naszym domem, albo usłyszy od sąsiadów, że Niall był tutaj, zabroni mi wychodzenia ze znajomymi do końca wakacji. A co miałabym niby robić na wakacjach, jak nie wychodzić z dziewczynami?!

Mój telefon ponownie zawibrował. Dzwoniła Victoria.

- Hej, mam nadzieję, że pamiętasz, że jutro idziemy zobaczyć wyścigi – powiedziałam rozradowanym tonem. – Może w końcu uda ci się pogadać z Niallem…

Westchnęłam i opowiedziałam jej wszystko, co wydarzyło się tego wieczora. Potem jednak rozważyłyśmy wszystkie za i przeciw i wspólnie stwierdziłyśmy, że idąc na wyścigi nie łamiemy żadnej z zasad mojej mamy, ponieważ Niall nie zbliży się nawet na centymetr do naszego domu. Po prostu będę się trzymać z daleka od potencjalnych donosicieli z mojej okolicy.

- Więc, do zobaczenia jutro – pożegnała się ze mną Victoria i zakończyła połączenie. Westchnęłam i opadłam na łóżko, rzucając telefon pod poduszkę. Tak dużo wrażeń w tak krótkim czasie.

______________________________________

Wiem, znienawidzicie mnie za ten rozdział... Ale co, jeśli wam powiem, że w następnym będzie coś na co czekacie? ;)

Chciałabym jeszcze raz serdecznie podziękować za wszystkie komentarze. Jesteście wspaniałe! :*