Rozdział piąty. Żuczek

Rozdział dedykowany Ellie. za komentarz, króry coś we mnie ruszył :)

__________________________________________________________

Przez cały tydzień w szkole nie potrafiłam skupić się na lekcjach. Zrzucałam to wszystko na winę letniego słońca, które zaczynało już coraz częściej pojawiać się w zastępstwie za szare, ponure chmury i rozpraszało w nudne, upalne dni. Został jeszcze miesiąc nauki, a ja już nie potrafiłam usiedzieć do końca zajęć.

Victoria, a także Michelle i Lucy, które dowiedziały się wszystkiego w poniedziałek przed lekcjami, nie dały się nabrać na moje marne wymówki związane z piękną pogodą i chichotały dziecinnie w swoich ławkach za każdym razem, gdy podrygiwałam na swoim krześle, słysząc dźwięk odpalanego motoru. Według mnie, nie zachowywałam się aż tak okropnie. Czasami odwracałam głowę, gdy ktoś podjeżdżał pod szkołę i może kilka razy wyłączyłam się z rozmowy, gdy zaczynały bredzić o szkole, ale poza tym, starałam się funkcjonować normalnie. Nie! Ja funkcjonowałam normalnie!

Gdy podczas ostatniej lekcji, na kilka minut przed dzwonkiem usłyszałam odgłos gasnącego silnika za oknem, świadoma czterech, wścibskich spojrzeń utkwionych we mnie, nie podniosłam głowy. Przytrzymałam swoją głowę spuszczoną nad podręcznikiem, a kiedy Michelle traciła mnie delikatnie ramieniem, zignorowałam ją.

- Jude – usłyszałam jej szept i powoli odwróciłam głowę w jej stronę. Dziewczyna kiwnęła w stronę okna.

Odwróciłam się w końcu wzdychając cicho i wyjrzałam przez na wpół otwarte okno wychodzące na plac główny przed szkołą. Serce zatrzymało mi się, kiedy zobaczyłam czarny, zadbany motor stający tuż pod schodami przy głównym wejściu. Takie parkowanie na pewno było wbrew przepisom, ale wydawało się, że motocyklista nie za bardzo przejmuję się szkolnym regulaminem.

Rozpoznałam te blond włosy. Nawet z tej odległości mogłabym przysiąc, że ten chłopak miał przenikliwe, niebieskie oczy. Ba! Mogłabym przysiąc, że ten chłopak to Niall!

Zadzwonił dzwonek, a ja wzdrygnęłam się nagle. Jak długo gapiłam się na niego? Wydawało mi się, że minęło kilka sekund, ale kiedy odwróciłam głowę, wszyscy pakowali już swoje książki. Victoria stanęła przy moim biurku i wyjrzała przez okno z uśmiechem triumfu na twarzy.

- Patrz, twój kolega przyjechał – rzuciła niby od niechcenia. Pokazałam jej dłonią, żeby była cicho, bo akurat przechodziła koło nas Suzanne Gilbert, wysoka blondynka, jedna z dziewczyn, które nienawidziły mnie z czystego serca tylko za to, że odważyłam się istnieć na tym świecie. Victoria spuściła głowę i stłumiła śmiech.

Michelle poklepała mnie po plecach, żeby mnie pośpieszyć. Po lekcjach chciałyśmy wstąpić do restauracji mojego ojca. Obiecał mi, że znajdzie dla nas pracę na wakacje, a ponieważ od rozwodu starał się być idealnym tatą, zadzwonił do mnie już po dwóch dniach. Takie to miała szczęście…

Wstrzymałam oddech kiedy wychodziłyśmy z budynku. Niall stał na dole schodów, a kiedy mnie zobaczył uśmiechnął się szeroko. W jego oczach znów zamigotały te dobrze mi znane iskierki rozbawienia. Z całych sił zmusiłam się, żeby się nie uśmiechnąć.

- Cześć żuczku!* - krzyknął, a ja poczułam, jak robię się całą czerwona słysząc to powitanie przed całą szkołą. Kilka dziewczyn obejrzało się w poszukiwaniu „żuczka”, w ich oczach czaiła się żądzą krwi ofiary.

Miałam ochotę zawrócić i schować się gdzieś w składziku na miotły naszego szkolnego woźnego, ale w głębi duszy czułam, że to by mnie tylko jeszcze bardziej ośmieszyło. Przeszłam koło Suzanne rozmawiającej teraz z nauczycielką hiszpańskiego o poprawie egzaminu semestralnego, modląc się, żeby nie zwróciła na mnie teraz uwagi.

- Cześć – mruknęłam, przechodząc koło blondyna. Uśmiechnął się szeroko, a moja twarz kolorem odpowiadała teraz dojrzałemu pomidorowi, co chyba jeszcze bardziej go rozbawiło. Dopiero teraz zauważyłam, że rany z jego ostatniej walki nie zdążyły się jeszcze zagoić, a nawet pogorszyły się przez ostatnie pięć dni. Tak jakby, znów próbował się z kimś bić.

- Długo się nie widzieliśmy – powiedział, ignorując ludzi odwracających za nami głowy. Stanęłam na ostatnim stopniu schodów, więc byłam od niego o głowę wyższa, jednak wciąż czułam, że w rozmowie z nim, Niall zawsze dominuje.

Otworzyłam usta, żeby coś odpowiedzieć, gdy Suzanne podeszła do Nialla, jak gdyby nigdy nic, trącając mnie przy tym biodrem, tak, że straciłam równowagę i tylko dzięki szybkiej reakcji Michelle nie przewróciłam się na ziemię. Zachowałam kamienną twarz, gdy blondynka pochyliła się nad chłopakiem eksponując swój pokaźny biust i pocałowała go w policzek. Niall zmarszczył brwi, gdy przywitała się z nim słodkim głosikiem.

- To co, jedziemy? – zapytała, robiąc minę niewiniątka i wsiadając z tyłu na miejsce pasażera. Gotowało się we mnie z nienawiści do niej.

- J… jasne – odpowiedział Niall i odpalił silnik. Ludzie odsunęli się na boki robiąc mu miejsce. – Na razie, żuczku.

Mrugnął do mnie i zawrócił zwinnie wśród przechodniów. Już po chwili zniknął za rogiem budynku.

* * *

Restauracja mojego ojca znajdowała się na drugim końcu miasta i żeby się do niej dostać musiałyśmy iść przez dobrą godzinę szybkim marszem, ponieważ nie wzięłyśmy pieniędzy na autobus ani taksówkę. Jeszcze kilka ulic przeszłyśmy z Lucy, niską i drobną brunetką o niesamowitych, szarych oczach, których zawsze jej zazdrościłam. Potem Mała skręciła w stronę swojego domu.

Windą dojechałyśmy na ósme piętro wieżowca, w którym mój ojciec wymarzył sobie restaurację z widokiem na całe miasto. Interes widocznie mu wyszedł, bo stoliki miał zawsze zarezerwowane na kilka dni wprzód, a w weekendu czasami można tam było nawet spotkać kilka znanych twarzy, jednak nic nie zmieniało faktu, że to właśnie jego praca była głównym powodem rozwodu moich rodziców.

Gdy tylko weszłyśmy do pomieszczenia, Finn, wysoki kelner, zaledwie rok starszy ode mnie, pracujący u mojego ojca codziennie po szkole od kiedy tylko pamiętam, posłał mi porozumiewawcze spojrzenia i ukradkiem wskazał palcem kuchnię, odwracając się szybko do klientów, by przyjąć zamówienia. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. Sala była duża i urządzona w nowoczesny, minimalistyczny sposób, ale podobało mi się to.

W kuchni odszukałam ojca wzrokiem, rozmawiał właśnie z szefem kuchni, Robertem Blackiem, który przez całe życie wyglądał, jakby nie spał od dobrych kilku dni.

- Hej, Jude. – Mój ojciec uwielbiał używać tego zwrotu. Nie muszę wspominać, że to on był wielkim fanem Beatlesów i to on wybierał imię dla mnie…?

- Hej, tato – przywitałam się z nim, Michelle przestąpiła z nogi na nogę, mrucząc ciche ‘dzień dobry’. – Mówiłeś, że masz dla nas pracę?

- Tak, potrzebujemy kelnerek – powiedział, uśmiechając się do nas. Zrobiłam niepewną minę.

- Mamy pracować dla ciebie? – zawahałam się.

- Praca to praca, a ja potrzebuje tutaj pomocy. Finn nie daje już sobie rady przy pełnej Sali.

Michelle pokiwała głową ze zrozumieniem. W końcu westchnęłam i kiwnęłam głową.

- Okay. Od kiedy możemy zacząć?

- Przyjdźcie pierwszego lipca, o trzeciej. – Tata uśmiechnął się i wrócił do rozmowy z Robertem. Popatrzyłam się na Michelle i bez słów opuściłyśmy kuchnię.

Gdy wychodziłyśmy na korytarz, ktoś krzyknął za nami.

- Jude! Hej, Jude! – odwróciłam się i zobaczyłam Finna, biegnącego za nami. Wiele ryzykował, wychodząc z restauracji w godzinach pracy.

- Co tam, Finn? – zagadnęłam, siląc się na uśmiech. Chciałam już znaleźć się w domu i rozłożyć na swoim łóżku.

- Hej, masz czas jutro po szkole?

*żuczek – ang. Beatle (Niall w pierwszym rozdziale rozpoznał imię Jude z piosenki The Beatles)