Rozdział szósty. Finn

 Uwaga, zmieniłam imię z John na Finn, żeby nikomu nie mylił się z byłym chłopakiem Victorii! :)

Wychodząc ze szkoły następnego dnia miałam okropny ból głowy od ciągłego zamartwiania się i rozmyślania nad tym, czy dobrze zrobiłam, zgadzając się na wspólny spacer z Finnem po lekcjach. Nigdy nie czułam do niego nic poza przyjacielską sympatią, ale jednocześnie nie potrafiłam mu odmówić, kiedy popatrzył się na mnie swoimi wielki, pełnymi nadziei oczami.

Nigdy w życiu nikt nie zapraszał mnie na randkę, a więc też nigdy w życiu nie miałam okazji nauczyć się, jak kulturalnie odmawiać. W końcu postanowiłam dać Finnowi szansę, bo sumując wszystkie moje konfesje na jego temat, był naprawdę miłym gościem. Pracowitym i pomocnym.

Jednocześnie miałam straszne wyrzuty sumienia, bo w głębi serca czułam, że zgodziłam się na to wszystko, tylko dlatego, że przed oczami wciąż miałam Nialla czekającego pod szkołą na Suzanne. Chciałam by ktoś czekał tam również i na mnie! Chciałam, żeby Suzanne to widziała! A Finn był nawet przystojniejszy od Nialla, jeśli tak na to patrzeć. Miał kompletnie inny typ urody: oliwkową karnację, ciemne włosy, piwne oczy i był ode mnie co najmniej dwadzieścia centymetrów wyższy. Trudno było ich do siebie porównywać przez te widoczne gołym okiem różnice.

Kiedy opowiedziałam o wszystkim Victorii przyznała szczerze, że nie wyobraża sobie Finna i mnie jako parę, ale nie krytykowała mojej decyzji. Za to Michelle skakała z radości przez całą wczorajszą drogę powrotną z restauracji do domu, a także na każdej przerwie w szkole.

Kiedy stanęłam przed szkołą, wypatrując Finna, ukradkiem szukałam też wzrokiem Suzanne i Nialla. Jeśli to robiło ze mną złą osobę, to trudno – przyznałam otwarcie, że jestem złą osobą!

Finn ubrał się w biały podkoszulek i dżinsy, cieszyłam się, że nie wyróżniał się z tłumu. Bałam się, że weźmie to spotkanie zbyt poważnie i ubierze coś eleganckiego, a ja będę stała przy nim w luźnym T-shircie i legginsach w kwiatki, jak jakaś ofiara mody. Podeszłam do niego z uśmiechem, a on odwzajemnił się tym samym. Czułam jak Michelle i Victoria obserwują nas z drugiego końca parkingu, ich spojrzenia paliły żywym ogniem.

- Hej, Jude – powiedział Finn, a ja przekręciłam oczami. Kiedy w końcu ludzie przestaną używać słów z tej piosenki? Była ładna, ale śledziła mnie przez całe moje życie… - Jak się masz?

- Całkiem, całkiem – powiedziałam wymijająco. – A jak ty się masz?

- Wspaniale – odpowiedział. W tamtej chwili zobaczyłam Suzanne idącą przez parking w stronę jednego z lepiej wyglądających samochodów i z satysfakcją odkryłam, że zerka w naszą stronę.

Nie zastanawiając się nad tym co robię, wzięłam Finna pod ramię i ruszyłam przed siebie z uśmiechem.

- To gdzie idziemy? – zapytałam od niechcenia, chociaż szeroki uśmiech nie schodził z mojej twarzy. Finn również był bardzo pogodny, chociaż nie chciałam zastanawiać się w tej chwili co czyni go takim szczęśliwym. Pewnie wyrzuty sumienia zabiłyby mnie na miejscu.

- Chodźmy kupić jakąś kawę na wynos i posiedzimy w parku, co?

- W porządku – kiwnęłam głową i dałam się poprowadzić w stronę najbliższej kawiarenki. Często chodziłyśmy tam z dziewczynami po lekcjach, by posiedzieć w spokoju i poplotkować. Do tego, można było tam kupić najlepszą szarlotkę w całym mieście, a za kasą stał niezwykle przystojny Brytyjczyk o uroczym bristolskim akcencie.

* * *

Siedzieliśmy w małym parku z fontanną otoczoną starannie wypielęgnowanym trawnikiem i ławkami rozstawionymi przy wybrukowanych alejkach. Przyglądałam się słońcu odbijającemu się w tafli wody, korzystając z chwili wytchnienia. Finn niewiele mówił, częściej zadawał pytania i pozwalał mi wyrazić swoją opinię, co było bardzo miłe, aczkolwiek po godzinie nieustannego gadania, moje gardło zaczęło stanowczo sprzeciwiać się takiej formie spędzania czasu. Więc siedzieliśmy w milczeniu.

Nie było niezręcznie. Szczerze powiedziawszy, od kiedy tylko zobaczyłam się z Finnem, ani razu nie poczułam się zażenowana, ani niepewna tego co mówię. Jakoś czułam, że cokolwiek powiem, on mnie wysłucha i zrozumie. A przynajmniej postara się to zrobić.

- Naprawdę cieszę się, że zgodziłaś się dzisiaj spotkać – powiedział Finn, patrząc na mnie.

- Tak, było miło, prawda? – zagadnęłam, uśmiechając się delikatnie.

- Tak. Może… może chciałabyś spotykać się częściej? – Wyczułam w jego głosie wahanie. A więc nadszedł moment, którego najbardziej się obawiałam. Nie byłam przygotowana, ale skoro Finn powiedział ‘A’, wypadało powiedzieć ‘B’.

- Oh, Finn. Ja… Ja uwielbiam z tobą rozmawiać, naprawdę – zaczęłam, patrząc mu się prosto w oczy. Zauważyłam, że powoli gaśnie w nich jakaś iskierka, która pojawiła się, gdy zaczął mówić. Chyba domyślał się, co chciałam mu przekazać. – Ale chciałabym… żebyśmy – oh, to było trudniejsze, niż przypuszczałam! – żebyśmy zostali przyjaciółmi. W porządku?

- Rozumiem. – Finn spuścił spojrzenie na nasze dłonie, leżały zaledwie milimetry od siebie. Gdyby teraz przesunął mały palec, mógłby mnie złapać, tak jak przystało na chłopaka. Ale chyba szanował moje zdanie zbyt bardzo, by stawiać mnie przed taką presją. – Może jeszcze to przemyślisz? Nie chcę, żebyś myślała… żebyś czuła się w obowiązku odpowiadać teraz.

Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale wtedy zdałam sobie sprawę, że nie wiem, jakie słowa byłyby najodpowiedniejsze, więc zamknęłam je szybko.

- W porządku – powiedziałam, w końcu. – Przemyślę to jeszcze… Ale proszę cię, nie rób sobie nadziei. Nie chcę brzmieć niemiło, szczególnie, że naprawdę byłeś dzisiaj dla mnie wspaniały, po prostu nie mogę zmusić swojego mózgu, by przyjął na raz tyle informacji… i zaakceptował je.

- Okay. – Finn uśmiechnął się delikatnie. Oboje byliśmy teraz w znacznie gorszym nastroju niż jeszcze kwadrans temu, ale chłopak z całych sił starał się to zatuszować pogodną minął. – Chodź, odprowadzę cię do domu – uśmiechnął się do mnie, wstając i wyciągnął zachęcająco rękę w moją stronę. Przyjęłam ją z wdzięcznością.

__________________________________________

Reniferowa | Majka C. | Ellie

Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Nawet nie wiecie jak bardzo motywuje mnie do pisania takich kilka słów :) Kilka osób mówiło mi, że historia jest bardzo podobna do "Trzech metrów nad niebiem", szczerze - wyszło tak całkiem przypadkiem. Naprawdę!