Rozdział siódmy. Amfiteatr

Stał pod moim domem. Nie wierzyłam w to co widziałam, ale taka była prawda! Stał i po kolei patrzył się w każde okno, jakby badał, co kryje się za każdą żaluzją. Na początku wydawało mi się, że śnię, kiedy usłyszałam wyraźny dźwięk motoru gasnącego przy wjeździe do mojego garażu, ale kiedy wyjrzałam ostrożnie przez okno, gasząc przy tym światło w pokoju, żeby nie być widoczna z ulicy, zobaczyłam go stojącego na chodniku.

Nogi trzęsły mi się ze strachu. Od godziny siedziałam sama w domu. Mama wyszła z Connorem do swojej przyjaciółki, która obiecała zwęzić stary garnitur taty, żeby pasował na mojego młodszego brata.

Niall Horan stał przed moim domem. Boże, co robić?!

Wzięłam jeden głęboki oddech i zdecydowałam. Zawahałam się tylko przez jedną, króciutką sekundę, kiedy trzymałam klamkę od drzwi wejściowych, a potem wyszłam na ciepłe, czerwcowe powietrze i popatrzyłam na Nialla z konsternacją. Wychodząc zapomniałam zabrać jednej, drobnej rzeczy – pewności siebie.

- Co robisz pod moim domem? – zaczęłam znacznie ciszej niż planowałam. Bałam się, że głos mi się załamię, albo nagle spanikuję i wbiegnę do domu z krzykiem. Tak. To byłoby dość żenujące.

- Ciebie też miło widzieć, żuczku. – Niall uśmiechnął się łobuzersko. Modliłam się, żeby nie usłyszał, jak szybko biło mi serce, gdy to robił. – Przyjechałem w odwiedziny.

- Nie wiem, czy to najlepszy moment… - zaczęłam, ale Niall tylko się zaśmiał widząc moje zakłopotanie, spuściłam oczy. Co się ze mną działo?! Dlaczego akurat on musiał sprawiać, że chciałam zapaść się pod ziemię zanim jeszcze otworzyłam usta?

Nagle zapragnęłam sprawdzić, czy nadal ma na twarzy blizny po ostatniej bójce, ale światło latarni nie było wystarczające, by dostrzec jakiekolwiek szczegóły.

- Chcesz się przejechać?

- Co? – zapytałam tępo, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Szukając w ciemnościach blizn na jego twarzy za bardzo skupiłam się na oczach. Głupia Jude, na oczach nie można mieć blizn! Przestań zachowywać się jak idiotka!

Z krótkiej konwersacji ze samą sobą wyrwał mnie śmiech Nialla.

- Wsiadaj – powiedział i zajął miejsce kierowcy. Nie wiem dlaczego stwierdziłam, że to dobry pomysł wsiadać z nim na ten motor. Nie wiem dlaczego nie myślałam wtedy o tym, że Niall spotyka się z Suzanne, ani o tym, że robiłam przy nim z siebie idiotkę na każdym kroku. Po prostu przerzuciłam jedną nogę przez siedzenie i już czułam zapach spalin pomieszanych z perfumami Nialla.

Ruszyliśmy, a mi momentalnie świat uciekł sprzed oczy, łącząc się w jedną wielką rozmazaną linie. Jedyne co mogłam teraz zobaczyć, był tył głowy Nialla. W innym wypadku w oczach od razu stawały mi łzy od pędzącego wiatru. Skręciliśmy kilka razy, po czym wyjechaliśmy na długą, asfaltową drogę wijącą się wokół miasta. W pewnym momencie zaczęłam martwić się o to, że blondyn chce wywieźć mnie gdzieś i zostawić kompletnie samą, ale wtedy przypomniałam sobie, że przecież weszłam z tym chłopakiem do opuszczonego domu, spędziłam kilka godzin tylko we dwójkę i nic mi się nie stało. Niall mnie niepokoił, ale nie przerażał.

Nagle rozpoznałam drogę, którą jechaliśmy. Często jeździłam nią rowerami z tatą, kiedy jeszcze mieszkał z nami. Zmierzaliśmy prosto do starego amfiteatru za lasem brzozowym. Nie każdy w miasteczku wiedział o tym miejscu. Pamiętałam, jak tata parkował rowery przy ostatniej brzozie, stojącej na samym środku ścieżki, jak gdyby broniła amfiteatru przed nieproszonymi gośćmi. Szliśmy wtedy na najwyższy stopień konstrukcji i wyobrażaliśmy sobie walki gladiatorów albo rycerzy, zależy na co akurat miałam dziecięcą fazę fascynacji.

Motor zatrzymał się przed pamiętną brzozą. Uśmiechnęłam się do siebie, gdy wszystkie dobre wspomnienia z dzieciństwa wróciły do mnie w jednej chwili. Niall poczekał aż zsiądę po czym zgasił pojazd i stanął koło mnie, unosząc kąciki ust w delikatnym uśmiechu.

- Znasz to miejsce? – zapytał, pochylając się delikatnie nade mną. Nie był na tyle wysoki, by musieć się zniżać, bym go usłyszała, ale sam fakt, że jego twarz była teraz znacznie bliżej mojej działał zatrważająco. Całe moje ciało zamierało, oczekując jego ruchu. W głębi ducha, śmiałam się sama z siebie za takie dziecinne reakcje.

Kiwnęłam głową i popatrzyłam się mu w oczu. Wyglądał na lekko rozczarowanego. W końcu zobaczyłam w jego oczach coś więcej niż tą irytującą pewność siebie, albo gniew. W końcu jakieś emocje! Biedak, znów chciał mnie zaskoczyć pięknym widokiem.

Moja wewnętrzna Ja strzepała pyłek z ramienia z wyrazem bezbrzeżnej satysfakcji na twarzy.

Usiedliśmy na najwyższym stopniu amfiteatru. Miejsce było porośnięte mchem i trawą, ale i tak kojarzyło mi się bardzo przyjemnie. Jednak bez żadnych świateł w okolicy, wszystko przybierało o wiele straszniejszy odcień. Jedynie księżyc robił nam za słabego latarnika.

- Jak byłam mała, przyjeżdżałam tutaj często z moim tatą – powiedziałam, i oplotłam się ramionami. Czerwcowe powietrze było o wiele chłodniejsze w środku lasu.

- Mój brat pokazał mi to miejsce, kiedy miałem dwanaście lat. – Niall popatrzył się na mnie z poważną miną. Podobało mi się to, że w końcu rozmawiamy jak ludzie. Nawet przez chwilę poczułam się odrobinę pewniej.

- Masz brata? – zdziwiłam się. – Ile ma lat?

- Dwadzieścia. Jest rok starszy ode mnie.

- Nawet nie wiedziałam, że masz dziewiętnaście lat… - mruknęłam. Po plecach przeszedł mi dreszcz, kiedy między drzewami zaszumiał wiatr. Przez całe to zamieszanie z Niallem stojącym pod moim domem zapomniałam zabrać z domu czegoś cieplejszego do okrycia.

- Chcesz moją bluzę?

- Nie, jest w porządku – pokręciłam głową i znów się wzdrygnęłam.

- Jak ci proponuję swoją bluzę to ją weź. Co ty, filmów nie oglądasz, czy jak? – Niall udał rozdrażnionego i podał mi ubranie z szarmanckim uśmiechem. Zaśmiałam się cicho i wsunęłam dłonie w rozgrzane rękawy bluzy Nialla. Pachniała dobrymi, męskimi perfumami i spalinami, ale była to przyjemna mieszanka.

Od jakiegoś czasu zapach spalin dobrze mi się kojarzył.

- Skoro nalegasz – wymamrotałam, przekręcając oczami.

- Jak zachorujesz nie będę cię już mógł więcej porywać na wypady za miasto – zażartował sobie, a mi coś przekręciło się radośnie w żołądku. Nawet jeśli nie chciałam robić sobie nadziei po niczym co usłyszałam od Nialla, to jednak moja biedna głowa nie przestawała sobie wmawiać, że On planował ‘porywać’ mnie jeszcze w przyszłości. Uśmiechnęłam się do siebie, a potem przypomniałam o sytuacji sprzed kilku dni.

- Masz jeszcze Suzanne – powiedziałam, zerkając na niego, by wybadać jego reakcję.

- Jaką Suzanne…? Aa! Ją… - Mimowolnie uśmiechnęłam się szeroko do siebie. – Suzanne to kuzynka mojego przyjaciela. Wolałbym mu nie podpadać – uśmiechnął się i przeczesał dłonią włosy.

- Więc nie jesteście razem? Myślałam… Kiedy pocałowała cię wtedy w policzek…

- Sam nieźle się zdziwiłem. Na codzień Suzanne jest… suką – dokończył z wahaniem. Pewnie zastanawiał się, czy to wypada mówić tak o kuzynce najlepszego kumpla. Nie mogłam opanować śmiechu.

- Wiem coś o tym – powiedziałam w końcu.

- Louis poprosił mnie, żebym ją podwiózł pod szkołę baletową, czy coś, po lekcjach, bo on był zajęty – wytłumaczył Niall. – A co, byłaś zazdrosna o tego buziaka?

Niall zadarł nosa i popatrzył na mnie z ironicznym uśmieszkiem. Ukryłam uśmiech.

- Jaaaasne. Już miałam interweniować… - powiedziałam z sarkazmem i zerknęłam na Nialla rozbawiona. Uśmiechał się do mnie. Nawet nie wiedziałam, kiedy usiadł tak blisko. A może od początku tak siedzieliśmy?

Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy, patrząc na siebie. Zorientowałam się, że wpatruję się w jego usta i szybko odwróciłam wzrok zmieszana. Było mi głupio, że zachowuję się jak pusta dziewczynka z amerykańskich komedii romantycznych.

- Pamiętam, że pocałowałem cię tego dnia, którego się poznaliśmy – powiedział nagle Niall, a ja podziękowałam wszystkim istniejącym Bogom za brak dobrego oświetlenia w lesie, ponieważ w tamtym momencie byłam czerwona jak petunia. – Teraz żałuję, wiesz…?

Odchrząknęłam. Nie wiedziałam, co sobie o tym myśleć. Czy powinnam się czuć urażona? Czy żałował dlatego, że chciałam go potem wyrzucić sprzed domu, czy może czuł się winny, bo popsuł mi tym humor?

- Dlaczego? – wyszeptałam w końcu. Popatrzył mi się w oczy, a delikatny uśmiech błąkał się po jego ustach.

- Bo teraz zrobiłbym wszystko zupełnie inaczej – odpowiedział również szeptem i przyłożył dłoń do mojego policzka. Wstrzymałam oddech i przymknęłam powieki, kiedy zbliżył się do mnie jeszcze bardziej, aż między nami pozostało tylko kilka centymetrów wypełnionych przyjemnym napięciem w oczekiwaniu na coś pięknego.

___________________________

Dziękuję za wszystkie komentarze :)